NL hieronder

FR/

Communiqué de presse – Campagne de Réquisitions Solidaires
La commune de Bruxelles choisit la répression et le mensonge plutôt que la solidarité

Vendredi 26 Février nous avons voulu réquisitionner l’ancien hospice Pacheco dans le centre-ville. Notre action n’a clairement pas plu aux responsables politiques communaux - Khalid Zian, Président du CPAS et Philippe Close, Bourgmestre de la ville de Bruxelles - qui ont opté pour une répression violente plutôt qu’une négociation. Nous avons été éjecté∙e∙s sans ménagement par la police dans la soirée. 38 personnes ont été retenues pendant plusieurs heures et recevront des amendes. Des personnes ont reçu des coups de pied dans la tête et ont subi des violences verbales. Nous nous demandons d’où vient une réaction si forte contre une action solidaire qui a été plutôt bien accueillie dans d’autres communes et par la région ces dernières semaines. Pourquoi la ville de Bruxelles ne veut-elle pas permettre l’utilisation d’un bâtiment du CPAS vide depuis 4 ans pour y loger des personnes en difficulté ?

Le CPAS justifie l’expulsion par le fait qu’une occupation temporaire serait actuellement envisagée et qu’un appel public va bientôt être lancé. Khalid Zian, le président du CPAS va jusqu’à affirmer de manière mensongère qu’une occupation pour de l’hébergement aurait été possible "à condition qu’elle soit correctement encadrés et concertée préalablement". Or, les autorités communales ont été sollicitées à plusieurs reprises par rapport à ce bâtiment (par la Voix des sans-papiers il y a 2 ans déjà, par la Région cet hiver pour du logement d’urgence) et ont refusé à chaque fois de mettre à disposition le bâtiment.

Egalement, le CPAS a affirmé "qu’il ne conclurait pas de convention d’occupation temporaire avec des personnes responsables d’une effraction dans ses bâtiments". Pourtant, les actions de la campagne de réquisitions, débutées au début de l’hiver, ont permis le l’hébergement de plus de 350 personnes, face à l’incapacité des pouvoirs publics de le faire. Cela arrange par ailleurs bien certains pouvoirs publics voir des collectifs faire leur travail à leur place*.

C’est un choix politique que de laisser de tels espaces vides pendant 4 ans et de dépenser une fortune pour du gardiennage 24h/24h, alors que de nombreuses personnes en grande précarité sont sans abri ou mal-logées. Il aurait été parfaitement possible de préserver ce patrimoine architectural - une partie du bâtiment seulement est classée - tout en lui rendant son usage initial, ce pourquoi il a été conçu, à savoir : être un lieu d’accueil pour les plus démuni∙e∙s. En se retranchant derrière une future occupation temporaire, le CPAS veut ainsi éviter que son bâtiment soit occupé par des personnes dans le besoin. Un choix problématique qui montre l’ambivalence - voire la mauvaise volonté - des pouvoirs publics lorsqu’il s’agit de garantir le droit au logement de tou∙te∙s.

La bataille pour Bruxelles vacante bat son plein. Alors que squatter est devenu un crime, les occupations temporaires pour des artistes, des artisans ou des start-ups, se multiplient et s’institutionnalisent. En envisageant une telle mise à disposition avec un appel à projet, c’est un choix politique insidieux qui est fait, puisqu’il opte pour la valorisation de l’image du quartier et du bâtiment, ce qui est dans le fond un excellent outil de spéculation immobilière. Devant un propriétaire (même public) avec lequel négocier une occupation temporaire d’un bâtiment, tous les acteurs ne sont pas égaux. Certains publics sont plus « sexy » que d’autres. Et les acteurs et actrices les moins désirables sont, bien entendu, les pauvres, et les sans-papiers. D’ailleurs, n’est-ce pas au gouvernement lui-même d’utiliser ses bâtiments vacants pour apporter des solutions là où le besoin est le plus grand, plutôt que de laisser les citoyens rivaliser pour les obtenir ?

La majorité communale préfère donc la répression et la recherche d’une échappatoire pour ne surtout pas utiliser son bâtiment comme réponse à des enjeux sociaux urgents. La vision politique ne semble pas tournée vers le soutien aux personnes mal-logées, sans-abri et précaires, au contraire, elle promeut encore un projet qui vise le divertissement. Est-ce réellement ce que nos pouvoirs publics sont censés faire ?

NL/

Persbericht - Campagne voor solidaire opvorderingen
De stad Brussel kiest voor repressie en leugens in plaats van solidariteit

Gisteren wilden we het oude Pacheco Groot Godshuis in het centrum van de stad opvorderen. Onze actie viel duidelijk niet in de smaak bij de politici van de stad Brussel - Khalid Zian, voorzitter van de OCMW en Philippe Close, burgemeester - die kozen voor gewelddadige repressie in plaats van onderhandelingen. We werden ’s avonds door de politie aangevallen. 38 mensen werden enkele uren vastgehouden en zullen worden beboet. Mensen werden tegen het hoofd geschopt en verbaal mishandeld. Wij vragen ons af waar zo’n felle reactie vandaan komt tegen een solidariteitsactie die de afgelopen weken in andere gemeenten en door de regio vrij goed is ontvangen. Waarom wil de stad Brussel niet toestaan dat een OCMW-gebouw dat al 4 jaar leegstaat, wordt gebruikt om mensen in moeilijkheden te huisvesten ?

Het OCMW rechtvaardigt de ontruiming met het feit dat momenteel een tijdelijke bezetting wordt overwogen en dat binnenkort een openbare aanbesteding zal worden uitgeschreven. Khalid Zian, de voorzitter van het OCMW, gaat zelfs zo ver dat hij ten onrechte beweert dat een bezetting voor noodopvang mogelijk zou zijn geweest "op voorwaarde dat daarop behoorlijk toezicht wordt uitgeoefend en dat daarover vooraf overeenstemming wordt bereikt". Het gemeentebestuur is echter meermaals over dit gebouw benaderd (twee jaar geleden door de "la Voix des sans papiers", deze winter door het Gewest voor noodhuisvesting) en heeft telkens geweigerd het gebouw ter beschikking te stellen.

Ook beweert het OCMW "dat het geen overeenkomst tot tijdelijke bewoning zou sluiten met personen die verantwoordelijk zijn voor een inbraak in zijn gebouwen". Dankzij de acties van de campagne, die aan het begin van de winter van start is gegaan, konden echter meer dan 350 personen worden ondergebracht, terwijl de overheidsinstanties daartoe niet in staat waren. Het is duidelijk ook voor sommige overheidsinstanties een goede zaak om burgercollectieven hun werk voor hen te laten doen*.

Het is een politieke keuze om dergelijke ruimtes vier jaar lang leeg te laten staan en een fortuin uit te geven aan 24u op 24 bewaking, terwijl veel mensen dakloos zijn of slecht gehuisvest zijn. Het zou perfect mogelijk zijn geweest om dit archituraal erfgoed te behouden - slechts een deel van het gebouw staat op de lijst van monumenten - en het tegelijkertijd zijn oorspronkelijke bestemming terug te geven, de bestemming waarvoor het was ontworpen : opvang voor de meest kwetsbaren. Door zich te verschuilen achter de belofte van een toekomstige tijdelijke bezetting, wil het OCMW voorkomen dat zijn gebouw wordt bezet door mensen in nood. Een problematische keuze, die de ambivalentie - of zelfs de onwil - van de overheid aantoont als het erom gaat het recht op huisvesting voor allen te garanderen.

De strijd rond leegstand woedt in Brussel volop. Terwijl kraken een misdaad is geworden, neemt tijdelijk gebruik door kunstenaars of jonge ondernemers in aantal toe en worden ze geïnstitutionaliseerd. Door leegstand op te lossen door middel projectoproepen wordt een verraderlijke politieke keuze gemaakt. Er wordt gekozen voor de opwaardering van het imago van de wijk en het gebouw, een uitstekend instrument voor onroerendgoedspeculatie. Bij een onderhandeling met een eigenaar (zelfs wanneer dit de overheid is) over het tijdelijk gebruik van een gebouw zijn niet alle actoren gelijk. Sommige doelgroepen zijn meer "sexy" dan anderen. En de minst begeerlijke acteurs en actrices zijn, natuurlijk, de armen en mensen zonder papieren. Is het trouwens niet aan de overheid zelf om hun leegstaande gebouwen te gebruiken om oplossingen te bieden daar waar de nood het hoogst is, in plaats van burgers hierover te laten concurreren ?

Het stadsbestuur geeft dus de voorkeur aan repressie en het zoeken naar manieren om hun gebouw niet te gebruiken als een antwoord op dringende sociale problemen. De politieke visie lijkt niet gericht te zijn op steun aan de armen, daklozen en precairen. Er wordt integendeel nog steeds een project gepland dat gericht is op ontspanning. Is dit echt wat onze overheidsinstanties geacht worden te doen ?

*https://www.facebook.com/campagnerequisitionsolidaire/posts/116126160469860